Rozdział 16

Hej!
No i mamy następny! Oczywiście w poniedziałek będzie kolejny, ale muszę dodać ten bo jestem w miarę z niego dumna. Dokładnie z zakończenia ;) Jest króciutki, ale mam nadzieję, że podsyci waszą ciekawość.
Nie przedłużając dedykuje go jak zwykle Arletta H i Beautiful Disaster <3 dzięki za te wszystkiego komentarze . Miłego czytania i zapraszam do komentowania
Wiki
__________________________________________________
Znam ten głos- pomyślałam .Powoli i nie pewnie podniosłam głowę i wyprostowałam się od razu jak ujrzałam jego twarz. Erick. Trochę przytył od kiedy go ostatni raz go widziałam . W sumie teraz pewnie więcej pije. Ma pieniądze tylko dla siebie. Miał dłuższe włosy niż ostatnio. W końcu nie ma kto mu ich strzyc. Na ustach miał grymas coś jakby uśmiech w połączeniu z miną typu" Ale tu capi" .Ale żeby zrozumieć trzeba zobaczyć.
- Kurwa!- krzyknęłam- Co ty tu robisz?
- Ej,ej- zaczął ten pierdolony chuj. - Nie tym tonem.
Przewróciłam oczami. Szybko wstałam, żeby móc ewentualnie uciec, chodź w tej chwili wydawało mi się to naprawdę najgorszą opcją.
- Szukałem cię, mała dziwko. - powiedział uśmiechając się do mnie. Jak morderca, który znalazł ofiarę. Jak gwałciciel, który zaraz cię zgwałci.- Gdzie Josephine?
- Myślisz, że ci kurwa powiem? - Zaśmiałam się mu w twarz- Na pewno nie po tym co ostatnio jej zrobiłeś.
On uśmiechnął się jakby był dumny z tego co się stało. Ja pierdole! Co za debil.
- Jak mnie znalazłes? - zapytałam zakładając ręce na piersi.
- Żyjemy w USA . Serio to nie jest ,kurwa ,takie trudne. A teraz- podszedł do mnie i chwycił mnie za twarz lekko przyduszając.- gdzie jest ta suka twoja matka? - zacisnęłam zęby. Po chwili namysłu oplułam go w twarz. Szczerze może nie był to najlepszy pomysł. Dobra to było najgorsze co mogłam zrobić, ale zaoszczędziłam jakieś 10 sekund, więc od razu jak mnie puścił krzycząc" ty mała dziwko! " zaczęłam biec w przeciwnym kierunku. Jeszcze tak nigdy nie biegłam. Adrenalina mi podskoczyła prawie do maximum i myślę ,że to dzięki niej jakoś udało mi się biec. Przypomniał mi się mój sen. Przecież tam też biegłam co sił w nogach. Uciekałam przed nim. Mój koszmar staje się prawdą. Może wreszcie dowiem się o co chodzi. Wbiegłam w jakąś alejkę, która prowadziła do wyjścia z parku. Obracam się przez ramię i widzę sapiącego, ale ciągle biegnącego w moja stronę Ericka. Kieruję się w stronę wyjścia. Jakieś 5 metrów przed znowu się odwracam i widzę... to znaczy nie widzę już mojego prześladowcy. Ogarnęło mnie wielkie zdziwienie. Patrzę na trawę obok i widzę jak na Ericku leży kole$ i się z nim szarpie. Znam go. Tych włosów się nie da zapomnieć. Ciemność.